We zien wat we zagen

IMG_1156Achter ons huis stond een bejaardenhuis. Gisteren nog. En nu is het weg. Een hele grote blauwe grijper heeft het weggemaaid. Het leek wel een hongerige dynosaurus die zich door het gebouw vrat. De grond schudde, ons huis trilde en dikke wolken stof  hingen in de lucht. Nu is er een grote berg met stenen en die dynosarus die alles langzaam verschuift. Het lijkt wel een krottenwijk.

Het vreemde is, dat ik telkens opschrik als ik in de buurt kom. Ik stap de achterdeur uit, ik kijk niet op en toch vullen mijn hersenen het in: het plaatje van dat gebouw dat er stond. Ik zie dan wat ik altijd zag.

Is dat geen vreemd idee? Dat je niet ziet wat er te zien is, maar dat je ziet wat je altijd zag?

Ik voel dat er iets vreemds is, ook zonder dat ik kijk. Ik krijg ergens in mij een seintje dat het plaatje niet klopt.

Dan kijk ik, met aandacht; en dan zie ik wat mis. Ik zie niks meer. Een lege lucht. Precies zoals het nú is.

Wonderlijk hoe makkelijk, veilig en vertrouwd is het om alles in je leven te blijven zien zoals het was. Om niet te zien wat er is, maar om te zien wat je altijd zag.

Hoe moeilijk is het vaak voor ons om met eerlijke ogen te kijken naar hoe het écht is, nu.

Om je daarna aan te kunnen passen, aan hoe je het zou willen hebben. Want aanpassen lukt pas; als je ziet wat er echt is.

 

Wil jij een frisse blik? Eerlijke ogen? Tijd voor jezelf?

Kom mee naar InZichtAanZee van 3- 5 juni

 

Groet Marieke

Gepost op 30.04.2014