Streng

Een streng wol. Of streng voor jezelf.

Waar denk jij aan, als je aan streng denkt?

De afgelopen jaren interviewde ik 100 vrouwen over balanceren tussen stress en schaterlach. Ik doe mijn best er nu een artikeltje over te schrijven voor iedereen die ik heb gesproken en anderen die geinteresseerd zijn.

Nu ik al die gesprekken weer de revue laat passeren groeit mijn bewondering. Mijn bewondering voor vrouwen. Ja, ook voor jou. Wat krijg je toch veel voor elkaar en voor je kiezen.

Doorzetten, doorbijten en flexibel. Zorgzaam. Het moet nog goed ook, alles wat je doet. Nee liever nog perfect. Er mag niks op aan te merken zijn.

Zo zijn we.

Stréng voor onszelf. Dat heb ik wel gezien. Zó streng dat je soms het overzicht kwijtraakt over nou echt belangrijk voor je is.

Het mag best wat minder streng voor jezelf het komende jaar…

Als je nooit loopt, maar altijd rent…

Als je nooit loopt, maar altijd rent, hoe kan je dan je eigen gefluister horen?

December is echt een maand om te rennen. Moeiteloos rennen we gehaast en zorgend rond en genietend storten we ons in de hectiek.

Voor sinterklaas heb je je al in anderen verplaatst; wat is een goed kado voor hem, voor haar etc. Met kerst tellen we “onze” zegeningen. Op oudejaar blik je terug en vooruit naar het komende jaar. Dat doe je wél even snel, tussen de boodschappen, de oliebollen en de dennennaalden ‘uit-je-panty-pulken’ in.

En elk jaar kijk ik uit naar de kerstvakantie. Twee hele weken niks denk ik dan en zie mezelf twee weken opgekruld op de bank, mijmerend in het haardvuur staren. Ik blijf hopen. En uiteindelijk zijn die momenten er ook, maar ze zijn schaars.

Van oudsher is december een maand van overdenking. Tijd om tot jezelf te komen door naar je eigen gefluister te luisteren. Om te horen wat je moet doen om je éigen leven te kunnen leven. Om te voorkomen dat je je mee laat slepen in het leven van iemand anders of je zonder te merken verzandt in óverleven in plaats van léven.

Als je nooit loopt, maar altijd rent en stilstaan er helemaal niet in zit, dan is het moeilijk om de voorwaarden te creeeren om je eigen gefluister te horen. Al helemaal in december.

Wat kan jíj doen om je eigen gefluister te horen?
Stilstaan!

Of: Ga van 21-23 april mee naar InZichtAanZee! Daar creeeren we alle voorwaarden om naar jezelf te kunnen luisteren.

You only need to brush the teeth you want to keep…

Dat stond op een koffiebeker waar ik van de zomer uit dronk. Verrukt was ik van die zin. Zo duidelijk. Je hoeft niet alles te doen, je hoeft alleen maar te kiezen! Dat was wat ik las.

Het is een heerlijke leidraad om mee door het leven te dansen.

Zo makkelijk kan het zijn. Niet alles doen wat op je pad komt, niet alles doen wat je doet uit gewoonte, niet alles doen wat er van je verwacht wordt.

En alleen maar tijd, energie en aandacht stoppen in de dingen die je wilt houden. De échte vriendschappen, het juíste werk, de fíjne contacten, de líchte hoekjes in de tuin, de díerbare overleggen, het wáardevolle onderhoud en de échte investeringen.

Zo makkelijk is “Only” of “Alleen maar” niet,

Het is een kwestie van kiezen. En kiezen is makkelijker gezegd dan gedaan. Want voordat je kan kiezen moet je weten wat je wilt. En weten wat je wilt is in de snelheid van ons bestaan vaak reuze ingewikkeld.

Door af en toe even tijd te nemen om stil te staan, hou je overzicht over jezelf, je werk en je leven en zie je beter wat jíj wilt. Pas dan kan je écht kiezen wat “only” of “alleen maar” voor jou betekent…..

InZichtAanZee: een paar dagen om stil te staan en inzicht te krijgen in “the teeth you want to keep.”….

Roep meer Jippie!

Op vakantie hoorde ik een vader met een meisje van een jaar of 5. ‘Vandaag,” zei hij, “ gaan we naar de hoge bergen”. “Jippie”, zei het meisje. “We gaan er picknicken zei de vader.

“Jippie! Picknicken!” Juichte het meisje.

“En nu”, zei de vader, “gaan we croissantjes eten”. “Jippie! Croissantjes!” Hoorde ik haar roepen.

Wat klinkt dat heerlijk. Mijn puberkinderen roepen nooit meer uit de grond van hun hart “Jippie!” Ze roepen nog wel “Yes”, “Joehoe” “Cool” of mompelen “ok” of “jaah mam”. Niet voor croissantjes, maar voor andere meevallers.

En ik verlang ernaar om “Jippie” te horen. Dat enthousiaste blije geluid. En ik wil er best wat voor doen ook. Ik moet het ze eens vertellen ;).

Maar ik zelf roep ook nauwelijks meer “Jippie”. Flauw eigenlijk. Want dat gevoel, dat Jippie gevoel, dat uit de grond van m’n hart komt, alsof ik even opveer. Wanneer ik verrast, verbaasd en opgetogen tegelijk ben, dat ken ik wel. Ik kan het ook opzoeken. Ik moet het ook toelaten.

Want toen ik mijn verloren gewaande oorbellen terugvond had ik het. Maar ik riep het niet. Toen ik toch die tas kocht die ik zo graag wilde. Dat koude glas witte wijn in dat onverwachte avondzonnetje. Als er ineens een groot kind toch tegen me aan op de bank komt zitten.

Allemaal Jippie!

En jij? Roep jij “Jippie”? Niet genoeg? Probeer het eens.

Groet Marieke

Wat als ik je vertel dat balanceren oefening vereist?

Je leeft in een hectische wereld, waarin je veel van jezelf vraagt en er veel van je wordt gevraagd.

Voortdurend balanceren, tussen:

Kunnen en moeten,
willen en weten,
hollen en stilstaan,
anderen en jezelf,
geld en tijd,
werk en prive,
slapen en waken,
geven en nemen.

Balanceren tussen wat je vast wilt houden en wat tegelijkertijd aan je vingers ontglipt.

Balanceer jij?

Soms gaat het als vanzelf, soms is het reuze ingewikkeld. En soms lukt het ook even he-le-maal niet.

Wat als ik je vertel dat balanceren in je leven en werk oefening en aandacht vereist?

Je moet er immers dingen voor doen en dingen voor laten.

Die ‘dingen’ die veranderen, net zoals jij verandert en je omgeving verandert. Er zijn keuzes te maken, telkens weer.

Af en toe even afstand nemen helpt; om uit de verte naar jezelf, je werk en je leven te kunnen kijken. En zo –als vanzelf- weer te balanceren.

Groet Marieke