Binnenbeentjes en buitenbeentjes

We zaten aan tafel te kletsen, het hele gezin. Op een gewone dinsdagavond. Een van ons had een ongelooflijk grote muggenbult. Mega, écht. Meer bult dan arm was het geworden. Daar zit je dan met zo’n rare arm. Gaat wel weer over, maar toch. Zo hadden we het ineens over ‘dingen’ waarmee we in het circus zouden kunnen staan als bezienswaardigheid.

Het circus in, met dingen die we gewoon hebben, zonder dat we er iets voor hebben gedaan. Om bewonderd te worden voor iets wat je wel hebt, maar best zou kunnen missen. Een opvallende moedervlek, een scheve teen of heeel diep denken. Zo diep dat niemand erbij kan. Of die muggenbult.

Maar ook het circus in met dingen waar we serieus op geoefend hebben en die ‘maatschappelijk’ niet zo gewaardeerd worden ;). Een zakje chips openmaken met één hand, en dan zonder iets van die chips te laten vallen. Hárd kunnen zingen. Onvindbaar zijn als je gezocht wordt. En héél lang onder water kunnen blijven zonder adem te halen.  Of ondersteboven kunnen lezen.

Herken je het dubbele gevoel van dat je écht houdt van wat van jou is en je er trots mee in het circus zou kunnen staan? En die andere kant: je er ook een buitenbeentje door voelen?

“Ah, buitenbeentje”, zuchte iemand. “En als ik dan een buitenbeentje ben, dan wil ik het liefst een binnenbeentje zijn”.

En dat is waar ons circusgesprek om draaide; van een buitenbeentje een binnenbeentje worden.  Moeiteloos zal dat gebeuren in ons circus. Van afwijkend of nutteloos naar trots en bijzonder. Zonder zichtbare verandering. Maar toch echt wezenlijk anders.

Want ja, we balanceren allemaal met enige regelmaat tussen je buitenbeentje voelen en binnenbeentje willen zijn.

Digitale detox: een break van alles dat digitaal-is

In mijn tuin komt de digitalis, een middeleeuwse plant, spontaan op. Niet geplant of gepland.  Sfeervol en verassend.

Giftig als je niet uitkijkt, eigenlijk net als alles wat digitaal-is. Dynamisch en snel de digitale wereld, maar giftig: je raakt jezelf erdoor kwijt.

Digitale detox is de mooiste kreet die ik de afgelopen weken hoorde; een break van alles dat digitaal is

Kan je er iets bij voorstellen?
Met een digitale detox ontgift je door je digitale sleur te onderbreken.

Dus: Sluit je digitale loket en doe eens niks met e-mail, what’s app, facebook, internet, instagram, Linked In, Twitter.  Ja, gewaagd misschien. Ook onwennig.

Je bent in een ruk terug in je leven van vóór 1992 (ongeveer). Zónder smartphone, internet en alles wat daarbij is gaan horen.

Als je het nu stil zet…

Dan wordt je niet geleefd door de digitale wereld  en kan je verzinnen wáár jij je dag mee start, kies je zélf een moment om te reageren en kan je áfmaken waar je aan begint zónder digitale afleiding.

Zo ruik je ineens de rozen die bloeien, staar je uit het raam en kom je tot jezelf. Want als je ervaart hoe het ook-al-weer-is, zonder digitale druk, krijg je ook ideeen over de digitale wereld die bij jou past. En die laat jij daarna vanzelf ontstaan.

Durf jij, een digitale detox?

Zó onbeleefd, iemand onderbreken.

Vind jij het ook zo onbeleefd om iemand te onderbreken? Mensen die in gesprek zijn, die laat je even uitpraten voor je een vraag stelt. Toch? En iemand die met iets bezig is, die val je niet zomaar lastig. Als een van je kinderen je alweer midden in een zin in de rede valt zeg je: ‘laat me even uitpraten!’

En wat ik nou zo wonderlijk dubbelzinnig vind is dat jij jezelf waarschijnlijk moeiteloos en schaamteloos onderbreekt. Zó onbeleefd!

Of doe jij dat nooit?

Misschien wéét je ook wel helemaal niet dat je jezelf voortdurend onderbreekt.

Een gewone dinsdagavond en je rommelt nog een beetje in huis. Veegt de aanrecht schoon, stapelt wat kranten op en denkt alvast wat aan morgen. ‘Hmm, wat staat er op het programma?” Maar eerst werp je  nog een blik op je smartphone.

Ja, zo makkelijk onderbreek jij jezelf.

Of, als je op de bank zit, en dan na drie seconden al weer opstaat. Om, tja, wat ging je ook al weer doen? En als je dan, een tijdje later, eindelijk lekker zit met een kop thee en de krant. Als dan de telefoon gaat, wat doe je dan? Laat je dan het antwoordapparaat z’n werk doen?

Nee, dan onderbreek je jezelf.

Want jezelf onderbreken dat doe je bijvoorbeeld als je om de haverklap je mail, je sms en je whatsApp checkt. Of als je je telefoon opneemt terwijl je iets leuks aan het doen bent.  Zie je jezelf bezig?

Hoe vaak onderbreek jij jezelf terwijl je iets doet of denkt, ga je halverwege het een door met iets anders? Raak je halverwege het eten van een taartje verdiept in de krant?

Jezelf onderbreek je niet alleen door iets anders te gaan doen terwijl je iets aan het doen bent. Maar ook  als je gedachtes niet afmaakt, omdat je je af laat leiden door jezelf. Door zijdelingse zorgen, verlangens of spontane ideeen.

Zó onbeleefd! Zou je bij niemand anders durven. Maar waarom dan eigenlijk wel bij jezelf?

Herken je het? Wanneer onderbreek jij jezelf eigenlijk?

Groet Marieke

Hoe het lachen je vergaat als je vasthoudt aan je gewoontes

Op vrijdag eet ik -met mijn gezin- altijd patat. Een jongen op een brommertje bezorgt het bij ons thuis.  Ik haal mijn favoriete franse borden uit de kast, we schenken een glas wijn in en het weekend is begonnen. Niemand zeurt dat-ie het niet lekker vindt, we hoeven niet te bedenken wat we eten, geen boodschappen te doen en niet te koken. Het is daardoor al jaren elke vrijdagavond gezellig, alles gaat vanzelf. Elke week weer en we blijven ons er allemaal op verheugen. Nee, niet onze meest gezonde gewoonte, dat is waar.

Iedereen heeft gewoontes. Je gaat met de auto naar je werk. Je sleutels slingeren altijd op dezelfde plek. Jij bent de enige die haar jas op de kapstok hangt, jíj haalt altijd de krant uit de brievenbus. Je koopt pindakaas van Calvé en bakt je biefstuk in de boter (of juist in de olie). Je hoeft er nóóit over na te denken. En waarom niet? Omdat ze werken, die gewoontes van jou.

Gewoontes geven rust. Aan een gewoonte hoef je minder aandacht en energie te geven dan aan dingen die je á là minute bedenkt. En daardoor komt er een deel van je hersenen vrij om te mijmeren. Dat deel bezorgt je nieuwe inzichten en ideeen.

Zo werkt het brein in principe. Maar bij ons al lang niet meer.

Want in je drukke leven vul je alle vrije ruimte die je hersenen hebben op door te multitasken. Je gaat maar door en door. Eigenlijk vrij automatisch werk je je door alles wat op je pad komt heen. Om al die dingen te doen en te blijven doen in jouw leven en werk, dat lukt je alleen als je je vasthoudt aan je gewoontes.

Dat herken je vast. Want terwijl je de vertrouwde route naar je werk neemt, bel je met je moeder en kam je je haar voor het stoplicht. Je fronst je wenkbrauwen als je aan het komende afdelingsoverleg denkt. Je luistert naar de radio en èn passant werp je een blik op je telefoon om te kijken of er een nieuw bericht is. In één blik overzie je alles: je mail, sms, whapp en het verkeer.

Als je hersenen door dat multitasken nooit even stilstaan kom je niet meer toe aan mijmeren. Dan krijg je nauwelijks inzichten, geen ideeen, geen inspiratie.
Daarom krijg je ook niet de inzichten dat het tijd is om je gewoontes aan te passen. Zo raak je door het multitasken je zelfregulerend vermogen helemaal kwijt.

Want jouw gewoontes die werken, totdat ze niet meer werken maar je tégenwerken. Je kan wel met de auto naar je werk blijven rijden; maar als je elke dag vaststaat in de file of als je een vermogen aan parkeerkosten kwijt bent: dan kan je je afvragen of die gewoonte nog werkt. Een peuter stop je in bad en in bed, maar op een gegeven moment kan je kind dat zelf doen. Je zoon van 12 hoef jij echt niet meer af te drogen.

Als je gewoontes nooit aanpast en er maar aan vast blijft houden dan zitten ze je –soms ongemerkt- ineens in de weg. Je kent het vast wel, dat onbestemde gevoel dat het niet klopt of dat het je te veel dreigt te worden, zonder dat je een idee hebt waar dat vandaan komt.
Intussen wordt je onverwachts op je vingers getikt door je leidinggevende of je hebt de hele tijd ruzie met je dochter. En anders is er wel een moment waarop je ineens merkt dat het al een héle tijd geleden is dat je jezelf hebt horen schaterlachen.

Dát zijn momenten om je gewoontes eens tegen het licht te houden. Het moment om te stoppen met rennen en van een afstand naar jezelf, je werk en je leven te kijken. En je af te vragen of je niet iets moet veranderen. Want om al werkende weg je gewoontes aan te passen; daarvoor ben je als multitasker te druk en leef je te snel. Je moet er echt even tijd voor maken.

We zien wat we zagen

Achter ons huis stond een bejaardenhuis. Gisteren nog. En nu is het weg. Een hele grote blauwe grijper heeft het weggemaaid. Het leek wel een hongerige dynosaurus die zich door het gebouw vrat. De grond schudde, ons huis trilde en dikke wolken stof  hingen in de lucht. Nu is er een grote berg met stenen en die dynosarus die alles langzaam verschuift. Het lijkt wel een krottenwijk.

Het vreemde is, dat ik telkens opschrik als ik in de buurt kom. Ik stap de achterdeur uit, ik kijk niet op en toch vullen mijn hersenen het in: het plaatje van dat gebouw dat er stond. Ik zie dan wat ik altijd zag.

Is dat geen vreemd idee? Dat je niet ziet wat er te zien is, maar dat je ziet wat je altijd zag?

Ik voel dat er iets vreemds is, ook zonder dat ik kijk. Ik krijg ergens in mij een seintje dat het plaatje niet klopt.

Dan kijk ik, met aandacht; en dan zie ik wat mis. Ik zie niks meer. Een lege lucht. Precies zoals het nú is.

Wonderlijk hoe makkelijk, veilig en vertrouwd is het om alles in je leven te blijven zien zoals het was. Om niet te zien wat er is, maar om te zien wat je altijd zag.

Hoe moeilijk is het vaak voor ons om met eerlijke ogen te kijken naar hoe het écht is, nu.

Om je daarna aan te kunnen passen, aan hoe je het zou willen hebben. Want aanpassen lukt pas; als je ziet wat er echt is.

Wil jij een frisse blik? Eerlijke ogen? Tijd voor jezelf?

Kom mee naar InZichtAanZee van 3- 5 juni

Groet Marieke