In het tempo en het voorbijgaan van de tijd, verlies je gebruiken en gewoontes die goed voor je werken. Zonder erbij stil te staan -soms noodgedwongen- laat je die dingen versloffen. je kiest niet bewust om ze te laten, het komt er niet meer van. Los van wat het voor je betekent verschraalt zo je leven. Wil je daar eens bij stilstaan..InzichtAanZee biedt je daarvoor de gelegenheid en de handvaten.
Pieker jij weleens?
En dat je niet kan stoppen, al zou je dat dolgraag willen? Dat je tegen wil en dank maar door blijft denken? En je je de wallen onder je ogen tobt door slaapgebrek? Dra-ma-tische scenario’s spelen zich voor je ogen af. Alles wat fout zou kunnen gaan, gáát fout. Oplossingen die werken zijn er niet. Op die manier?
Als je piekert slaat je brein op hol. Niet gewoon gezond je zorgen maken. Nee, piekeren: je draaft maar door en door.
Erg, erger, ergst. Dát is piekeren. Heel creatief.
Je fantasie gaat met je op de loop. En het helpt niet om tegen jezelf te zeggen; “dit moet ik niet doen. Ik moet hier niet aan denken.” Je doet het toch.
Weet je wat wel werkt? Geef je brein een kluifje. Net als je bij een hongerig, springerig hondje doet.
Een kluifje? Een pittig klusje waar je je fantasie flink mee aan het werk zet. Stippel bijvoorbeeld tot in detail je droomreis naar de Stille Zuidzee uit. Verander –in je hoofd- je huis en bedenk voor elke muur een nieuwe kleur. Bedenk het vervolg op je favoriete film. Stel stap voor stap een prachtdiner samen; iets heerlijks. Fantaseer.
Waar zou jij over kunnen fantaseren bij je eerstvolgende piekeraanval? Die reis? Jouw film? Dat diner?
Leg je kluifje nu vast klaar! Als eerste hulp hulp bij piekeren.
Being busy, druk zijn is het makkelijkste wat er is.
Je blijft gewoon bezig en doet. Je doet wat moet, je doet wat er van je verwacht wordt, je doet wat hoort bij je werk, je gezin en je leven. Je laat je voortstuwen door je drukte.
Je hoeft niet écht te kiezen. Je doet gewoon, of niet. Want hulpeloos gooi je je armen in de lucht en roept: “kan niet, te druk”. Of een schuldige blik: “is niet gelukt, te druk”.
Het is een prachtig excuus.
Alsof het buiten jouw mogelijkheden ligt om er iets aan te doen.
‘Het ligt aan de drukte, niet aan mij’.
Zo raak je ook jouw weg een beetje kwijt.
Want pas als er niets is. Geen golven van dingen om je achter te verschuilen. Gewoon niets. Dan kan je naar jezelf luisteren, jezelf eens horen; zonder die aansporing vanuit je achterhoofd die roept: doorgaan!
Het zijn de momenten waarop je jezelf weer even leert kennen; wat jíj wil en wat je moet.
Waar het jou om gaat in jóuw leven.
Je hoeft niet diep te denken hoor, want als je eens niks doet, dan komt het zo naar boven; de ideeen, de inzichten. En wat het gekke is; dan weet je ook ineens dat je het altijd al hebt geweten.
Niet je geduld, je sleutels of je geheugen.
Niet je aandacht, een wedstrijd, de aansluiting
of andere zorgwekkende dingen.
Maar, jezélf even verliezen.
Door iets te doen waarin je jezelf verliest, dan stopt je hoofd even met moeten, denken en zorgen.
En vergeet je de tijd, de controle en ga je op in wat je doet.
Dan is er voor jou even niets anders dan:
lezen, vliegeren, stapelen, muziek maken, schrijven, puzzelen. Of zo.
Met het puntje van je tong uit je mond.
Ademloos, met je hele hebben en houwen met dat ene ding bezig zijn.
Jezelf verliezen, hoe heerlijk is dat….
Waar kan jij jezelf in verliezen?
Altijd als ik ze nodig heb ben ik ze kwijt: opladers.
We hebben er wel honderd in huis schat ik, in ons gezin van 5. Voor alle I-dingen, laptops, gameboys, fototoestellen en electrische tandenborstels.
Als ik er een vindt, dan past-ie niet. Altijd zijn ze van iets anders….en ik weet nooit waarvan. Van mijn oude laptop die kapot is? Van de camera uit 1998 die we verloren en waar alleen die oplader van over is? Van zíjn telefoon?
Dat heb jij nooit zeker? Want jij hebt een laatje, waar alle opladers, opgerold en gelabelled voor het grijpen liggen. Een droomlaatje ;).
Maar hoe staat het met de opladers voor jouzelf? Wat zijn dat eigenlijk, jouw opladers?
Soms je realiseer je het je misschien niet, maar die heb je net zo hard nodig.
Het weekend? Naar de film? Shoppen? Uit eten? Vakantie? Hardlopen? De sauna?
Pas als je weet hóe je op kunt laden en wat jouw signalen zijn dat je opgeladen moet worden, kan je daar iets aan doen of iets voor laten.
Je kan ze vinden door met enige afstand naar jezelf te kijken. Dan krijg je een idee wat jouw opladers zijn en waaraan je merkt dat je ze nodig hebt. Want die veranderen ook he, door je leven heen.. En ze liggen dan dus niet altijd meer voor het oprapen.
Soms moet je dus weer even zoeken. Sta je daar wel eens bij stil?
Gun jij dat jezelf?